Toen ik vanmorgen de gordijnen open schoof scheen de zon in mijn gezicht en toverde direct een glimlach. Ik word er altijd zo blij van als hij schijnt en met mij nog vele anderen. Zoon lief was op een logeer partijtje en dochter lief wilde een gat in de dag slapen en vrouw lief was al vroeg de deur uit naar het werk. Dat bracht mij in de gelegenheid om met Chil een rondje hekslootpolder te maken.

Als ik mijn wandelschoenen en foto tas pak raakt Chil al in extase, het Pavlov effect zullen we maar zeggen. Als we de straat uit lopen zijn we binnen een mum van tijd in de groene wereld van het buitenleven. De buitenwereld brengt weer nieuw leven met zich mee. Vogeltjes zijn druk aan het werk om hun kroost te verzorgen, moeder meerkoet voedt de jongen nog vanuit de bek en de kikkers zijn druk bezig om indruk op elkaar te maken met hun gekwaak.

Het gras is weer groen en sappig en de planten groeien weelderig.

Als ik langs de heksloot wandel zie ik dat de boer een aantal dikbil koeien in zijn kar naar het land brengt. Van een gepaste afstand kijk ik hoe ze in het land worden gezet. Huppelend van blijdschap ontdekken ze hun nieuwe groene vlakte. Ik vind koeien echt geweldige dieren om te zien en zeker ook om te fotograferen. Hun nieuwsgierigheid brengt ze dichterbij mijn lens maar eerst bekijken ze de boel op een veilige afstand.

Beetje bij beetje komen ze dichterbij als de boer met zijn tractor vertrokken is.

De moeders blijven dicht bij hun kalveren om ze te beschermen.

En als alles dan niet meer zo spannend is komt er vaak een dappere koe vanuit de kudde de boel grondig inspecteren.

Oké dan nog een klein stukje dichterbij. Want dan kun je mijn bellenblaas beter zien.

Daarna is zelfs  Chil een interessante viervoeter om te besnuffelen.

Ik vroeg me af waar ze het beiden over hebben gehad tijdens hun contact momentje. Maar kort daarna begreep ik dat Chil een plas advies in het oor van de koe had gefluisterd.

 

Na heerlijk in het gras te hebben gelegen loop ik weer verder. Langs het Spaarne zijn wedstrijd vissers bezig hun spullen in te pakken. Als ik een blik werp in de achterbak van één van de vissers ben ik in één seconden terug geworpen in mijn jeugd.

De tas van mijn vader, hij kreeg hem ooit bij het lidmaatschap van het vis blad Beet. Eigenlijk heeft mijn vader nooit een andere vis tas gehad. Het was een degelijke tas met voldoende ruimte voor alle benodigdheden. Ik weet nog wel dat hij de kartonnen bodem had vervangen voor een dun houten plankje. Hierdoor bleef de tas mooi in model staan. Het was altijd een soort vis grabbelton als kind. Je kwam er van alles tegen, loodjes, molens, haakjes en anderen visbenodigdheden. Als ik me heel goed concentreer kan ik de geur van de tas nog ruiken. Ook de herinneringen van onze vis momenten komen weer voorbij in gedachte. Ik mis hem.

In gedachte aan vroeger wandel ik verder en even later sluit ik de voordeur achter mij dicht en kruip ik achter de computer om mijn gedachten in woorden om te zetten en vast te leggen in mijn digitale buitenleven dagboek.

Het was weer een prettig buitenleven,

Groet de Buitenman